Steffie, manager in de publieke sector, hoeft er niet lang over na te denken. In no-time staat er een lijstje op de flap.

Een goede leidinggevende

• heeft aandacht voor haar team én voor individuele teamleden want de mensen zijn het fundament,
• geeft erkenning en eerlijke feedback en is open over haar eigen twijfels; daarmee stimuleert ze openheid in haar team,
• bespreekt tegenslagen met haar team; ontwikkeling gaat nou eenmaal met pieken en dalen,
• beschouwt werkprocessen in samenhang om waar nodig effectief te kunnen verbeteren.

Nu het er zo staat is ze een beetje onder de indruk.

‘Ik was me er niet van bewust dat ik zo’n duidelijk beeld heb. Ik heb altijd het idee dat ik maar wat doe.‘

Dat kom ik vaker tegen in mijn werk met leiders. Onuitgesproken twijfels: ik doe maar wat, ik ben eigenlijk helemaal geen goede leidinggevende en vandaag of morgen val ik door de mand.

Die twijfelende leiders blijken heel vaak eigenlijk toch wél een heldere visie op leiderschap te hebben. Alleen is die visie een beetje ondergesneeuwd onder twijfels en oordelen. Niet van anderen, maar van henzelf.

Zelfkritiek die er meestal niet om liegt

Regelmatige innerlijke feedback die bijvoorbeeld zo klinkt: ‘Moet je dat nou op zo’n manier tegen haar zeggen?’ ‘Dit gaat de bestuurder niet leuk vinden, hoe je dit hebt aangepakt.’ ‘Dat advies had wel een beetje beter onderbouwd kunnen worden.’

Héél irritant en héél vermoeiend

De oplossing die Steffie heeft om met de twijfels over haar leiderschap om te gaan, is er één die ze al vroeg in haar leven heeft geleerd: hard werken.

Dat was toen de beste oplossing die ze voor handen had. En die werkte goed. Ze kreeg erkenning voor haar mooie cijfers en voor haar hulp in de zaak-aan-huis. Hard werken werd een onbewust patroon.

Nu zit die oude oplossing haar eigen visie op leiderschap in de weg. Door het harde werken put ze zichzelf uit, is ze niet het rolmodel dat ze wil zijn en geeft ze haar team te weinig ruimte en verantwoordelijkheid om bij te dragen en te groeien.

In de leiderschapscoaching doen we een polariteiten-oefening met geven & nemen. Een dynamische balans tussen geven en nemen is één van de wetten in ieder systeem. Je kunt ze neerzetten in de ruimte en de onderstroom onderzoeken.

Ik schreef er eerder over

De plek van geven raakt Steffie; zo vertrouwd maar ook zo uitputtend. Op deze systemische plek is het glashelder dat iedereen heel blij met haar is, maar ook niet goed in de gaten heeft hoe hard ze eigenlijk werkt; hoeveel ze doet.

Op de plek van nemen wordt duidelijk wat haar in de greep houdt: een oud beeld van leiderschap dat tot haar verrassing diep in haar verankerd is: Een goede leider is sterk, weet altijd alles en is er voor iedereen. Tijd voor jezelf is voor watjes en zwakkelingen.

Zo. Dat kan maar duidelijk zijn

Lekker dat de oude overtuigingen op tafel zijn. Nu kan Steffie ze aankijken en ze laten waar ze horen. Dat maakt ruimte voor leiderschap op haar eigen manier.

En jij?

Heb jij wel eens het gevoel dat je jezelf in de weg zit om de leider te zijn die je wilt zijn? Benieuwd welke stappen je kunt zetten? Mail me, dan vertel ik je meer.

Beeld AW

Meer blogs

Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.

Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:


Individuele coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen - workshop van een dag met kleine groep leiders.
Teamcoaching - lastige kwesties durven delen, meer openheid en energie in je team.

En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen

Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.