‘Ja, maar dan ben ik zo’n emotionele vrouw…’

Ik praat met Inge, een intelligente leidinggevende in een welzijnsorganisatie. Ze vertelt over een gesprek dat ze had met háár leidinggevende. Hij wilde beknibbelen op het scholingsbudget van één van haar teamleden en ze was het niet met hem eens.

‘AB-SO-LUUT niet!’

Ze zit met 1 bil op haar stoel en legt me vol vuur uit waarom het veel beter is om juist ruimhártig met de scholingsvraag van haar teamlid om te springen.

Ik luister naar haar en tintel mee op haar passie en heldere argumenten. Je uitspreken, ergens voor staan; zó ziet dat eruit. En dat zeg ik haar ook: Dat heb je goed gedaan!

Maar Inge vond het niet bepaald een ideaal gesprek.

‘Ik had rustig en zakelijk mijn punt moeten maken. Ik heb te veel van mijn emoties laten zien. En emotionele vrouwen zijn onbekwaam.’

Als ik vraag hoe ze dat precies bedoelt zegt Inge: ‘Het is toch play with the guys. Aan een bestuurstafel kun je niet een beetje gaan zitten voelen.’

Hè bah, daar is tie weer:

De overtuiging dat emoties en gevoelens vrouwendingen zijn en niet op de werkvloer thuishoren, al helemaal niet bij leiders. Inge is ruim 20 jaar jonger dan ik, maar dat waanidee is dus ook bij haar nog naar binnen gesiepeld.

Haar antwoord raakt me. Door die overtuigingen zet ze een deel van wie ze is buitenspel.

Een belangrijk deel. Gevoelens zijn geweldige richtingwijzers voor wat belangrijk is. Dat geldt voor vrouwen, dat geldt voor mannen, dat geldt voor álle mensen.

We zijn geen denkende machines

We zijn voelende machines die denken. Het is de vergissing van Descartes die ons nog steeds in de weg zit.

Inge plakt 3 grote post-its op een flap. Een post-it voor voelen, een ander voor denken en een 3e voor leiderschap.

Ze plakt ze snel op; denken en leiderschap dichtbij elkaar en voelen verder weg in een hoek.

‘Ik mag alleen denken van mezelf gebruiken, geloof ik. In ieder geval op het werk.’

Ze tuurt naar het beeld op de flap en ze zwerft met haar ogen van de ene naar de andere post-it. Alsof ze over een grote landkaart wandelt.

De plakker ‘voelen’, zo ver weg bij haar leiderschap, emotioneert haar. De tranen betekenen dat het om iets belangrijks gaat. Iets wezenlijks van Inge zelf, dat ze heeft uitgesloten en dat ze nu weer ziet.

Ze is even stil en dan zegt ze: ‘Als ik denken én voelen mee laat doen, ga ik meer leidinggeven vanuit mijn hele zelf. Het wordt persoonlijker. Een analyse maken kan iedereen, maar bij voelen komt mijn persoonlijkheid erbij. Dan wordt het interessanter.’

Interessanter. Leuker. Levendiger.

Dan zegt Inge nog iets: ‘Ik vermoed dat ik me zekerder ga voelen.’

Daar heeft ze gelijk in. Vertrouwen zit niet in je hoofd, maar in je lijf. Daar kom je terecht via je zintuigen en je gevoel.

Hoe meer je insluit wat eigenlijk bij je hoort, hoe steviger je in je vel zit.

En jij?

Herken je het verhaal van Inge? Is er iets dat jij uitsluit?

Meer blogs

Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.

Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:


Individuele coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen - workshop van een dag met kleine groep leiders.
Teamcoaching - lastige kwesties durven delen, meer openheid en energie in je team.

En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen

Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.