De foto waar ik naar kijk is genomen in de zomer van 2012.

Ik zoom in op de brede lach van man achter de blonde hoofden en petten van onze dochters en van mij. Knallend groen en olifanten grijs op de achtergrond. Een foto van ons gezin in de jungle van Cambodja.

De vakantie waar we voor het laatst een paar weken alleen met z’n vijven waren.

We hebben flinterdunne regencapejes aan, rose en oranje. We zweten en we plakken, of we dat capeje nou wel of niet aan hebben. Er is toch iets meer regen dan we gehoopt hadden.

Niet op de foto, maar scherp in mijn herinnering: de zuigende blubber onder onze voeten waar we al een paar dagen doorheen ploeteren en de takken waarmee we de bloedzuigers van onze benen slaan.

Het is de profielfoto van onze familie-app waar ik naar kijk.

De liefdes van onze dochters die inmiddels op het toneel verschenen, zitten daar niet in.

Ze zijn stuk voor stuk geweldig, maar wat moeten ze met die virtuele gezinsruimte?

Toen ze vers over de vloer kwamen, leek het me intens voor hen om ze meteen aan de familie-app toe te voegen. En als ik eerlijk ben: ik wilde me vrij voelen en kunnen zeggen in mijn eigenste kluppie wat ik wilde, zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over wat de nieuwe ogen daarvan zouden denken.

Raar mens, bijvoorbeeld. Je merkt er weinig van in het dagelijks leven, maar ik weet dat ik dat ben.

Maar nog meer, peins ik, nu ik naar die foto zit te kijken, wilde ik een plek houden voor ons.

Mijn ‘wij’.

Wij: mijn man en onze drie dochters. Dochters waar ik met zooo veeel liefde en soms net zo veel gedoe moeder van ben.

Moeder blijf ik, maar het gezin van toen is er al lang niet meer.

In mijn ooghoek zie ik mijn wiel op haar vaste plek liggen. Een cirkel met 4 richtingen: oost, zuid, west en noord. Het is een plattegrond voor elk proces van verandering en een rijke bron voor intuïtief weten. Ik gebruik het wiel in coaching én voor mezelf.

Ik ben in het westen, de plek van oogst én de plek van afscheid. Laten gaan wat er niet meer is.

Daar in het westen weet ik: Niets vasthouden, maar meebewegen met de stroom van het leven en ruimte maken voor het nieuwe.

Ik pak mijn telefoon en open onze app.

Voeg deelnemers toe aan Familie.

Voeg toe, voeg toe, voeg toe.

Drie stuks. Done.

Ik scrol door mijn fotorol terug naar december 2021. Ik tik op een feestelijke foto van onze extended family.

Wijzig profielfoto. Done.

Wij is gegroeid.

Sommige dingen hebben blijkbaar tijd nodig. Met mijn mouw veeg ik mijn wangen droog.

Ik ben nou eenmaal een raar mens. Of nee, ik ben moeder.

Tof wel eigenlijk, om een beetje adem door ons familiesysteem te blazen en ruimte te maken. Ruimte voor meer leven, voor nieuw leven.

Dat is wat moeders doen.

En blijkbaar is dat ook wat grootmoeders (in wording) doen.