‘Zal ik je een tip geven?’ vraagt ze aan haar maatje die de oefening doet.

Maar nee, tips mogen niet. Nog niet.

Dat is moeilijk, op je handen zitten en niets doen. Dat zag ik aan de deelnemers in mijn workshop vorige week vrijdag.

Logisch, want leiders willen graag dingen oplossen. Voldoen aan het beeld dat we van de ideale leider hebben: iemand die vooroploopt. De mens die snapt hoe de dingen in elkaar zitten en die vervolgens óók weet wat er moet gebeuren.

De winter, de noordelijke richting van het wiel, is de tijd om af te ronden en terug te kijken. De natuurlijke periode in het jaar om uit te rusten en te wachten tot de tijd rijp is voor nieuwe plannen en frisse ideeën.

Het vraagt om stevig persoonlijk leiderschap om in deze periode alleen het hoognodige te doen en een paar weken lang niets nieuws in gang te zetten; daar zelfs niet over na ta te denken. Niets doen en ruimte maken voor stilte: zendtijd voor de ziel.

Dit zag ik óók bij mijn deelnemers vorige week: als je vertraagt en de actiemodus uitzet ontstaat er een zachtere blik; meer compassie voor jezelf en anderen.

Ik hoorde Dick Swaab deze week vertellen dat er een piepklein gebiedje in de hersenen verantwoordelijk is voor onze biologische klok. Dat stukje brein zorgt ook voor een kleine verandering van ons gestel in ieder seizoen.

Wij zijn natuurlijke wezens en we functioneren het best als we meebewegen met de natuur om ons heen.

Als ik terugkijk zie ik dat 2024 voor mij een jaar was waarin ik drempels over ging.

Ik werd 60! Dat is een drempel, daar hoef ik verder niks over te zeggen 🙂

Na bijna 8 jaar nam ik een grote hobbel door afscheid te nemen van de leiderschapsacademie voor het onderwijs, NSO-CNA. Het was een goede beslissing ook al mis ik de mensen met wie ik veel samenwerkte. Er is meer ruimte voor de dingen die ik het liefste doe: 1-op-1 met leiders de diepte in, een nieuwe wiel-workshop ontwikkelen én meer tijd voor het maken van mijn eigen (beeldend) werk.

Ik liet mijn twijfel en angst achter me toen ik 2 weken lang door de lege, ruige natuur in Lapland wandelde. Het was transformerend om mijn kracht en veerkracht te voelen. Te ervaren dat ik deel ben van die weidsheid en te weten: dat zit ook allemaal in mij.

Ik gaf me over aan een nieuwe rol in mijn leven; grootmoeder zijn van een prachtige kleindochter. De komst van dit kleine meisje bracht een shift in ons familiesysteem. Ik voel ergens diep in mijn lijf hoe ik onderdeel ben van die grote golfbeweging die het leven is. Mijn eigen sterfelijkheid weet ik dichterbij.

‘How we spend our days is, of course, how we spend our lives.’

Ik stofte deze oude favoriet van Annie Dillard af en hing ‘m aan mijn muur.

Dit blog is het laatste van 2024. Dankjewel dat je mijn blog leest en dat je af en toe reageert. Die verbinding heeft betekenis voor mij en voedt me; ik hoop jou ook.

Ik wens je ontspannen laatste weken van het jaar, met veel food for soul <3

Credits beeld: AW met quote van Frank Stella

Meer blogs

Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.

Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:


Individuele coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen - workshop van een dag met kleine groep leiders.
Teamcoaching - lastige kwesties durven delen, meer openheid en energie in je team.

En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen

Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.