De ruimte is er altijd – over mijn wandeling in Lapland

Hier liep ik dus op een eeuwenoud pad boven de poolcirkel. Dag na dag wandelde ik in een ruig en leeg landschap. Kilometer na kilometer waren de elementen en de betoverende schoonheid van de fjäll om me heen.
Niets van waar ik vooraf bang voor was, gebeurde. Mijn benen veranderden niet in pap, ze werden juist steeds sterker. Ik bezweek niet onder het gewicht van mijn rugzak, die werd een trouwe metgezel. Ik had genoeg te eten bij me en er was zelfs hier en daar iets te koop in de hutten langs het pad. Een paar koppen havermout, een doosje rozijnen, een vers samí-brood.

Gieter-regen en hevige tegenwind, waren er wel. Maar ik werd niet weggeblazen, ik kon het gewoon hebben. Die ervaring van taaie kracht in mijn lijf was onbetaalbaar. Het gaf me vertrouwen voor de rest van de tocht.
Ik was niet alleen en ook dát was onbetaalbaar. Zonder mijn ervaren wandelvriendin was ik überhaupt niet op weg gegaan. Ik leerde: niet wachten met het aantrekken van je regenpak. Eenmaal nat, krijg je je spullen onderweg niet meer droog. Mijn vriendin leerde: lekker de tijd nemen om onderweg koffie te zetten en te gaan zitten. Overigens kwamen we genoeg vrouwen alleen tegen. Jong en ook ouder dan wij; inspirerend, hun vanzelfsprekende vertrouwen.

Bij dat uitgestrekte landschap had ik me op één of andere manier iets meditatiefs voorgesteld, bewegingloosheid. Maar zo was het niet. Ik klauterde kilometers over enorme glibberige keien. Samen met m’n wandelmaatje zocht ik naar de beste plek om snelstromend water over te steken. We stroopten onze pijpen hoog op, schoenen om de nek en op onze Crocs waadden we het ijskoude water door. Ik at als een Rotterdamse bootwerker (mijn rugzak werd steeds lichter) en ik sliep als een blok.
En toch, met mijn focus op de volgende stap en het zweet op mijn rug, kroop de weidsheid van de natuur en de ademruimte onder mijn huid.

Er kwam een dag dat er urenlang een regenboog naast het pad stond. Af en toe stopte ik, om stil te staan en te kijken. De regenboog stond er gewoon, ook als ik niet keek. De rendieren, de fjällripa en de adelaars waren er – ook als ik niet keek (of ze even niet zag).
De ruimte en de leegte zijn er, ook als ik niet kijk. Terug in Rotterdam, weet ik dat nog steeds.
Dat voel ik iedere dag.
De foto’s in dit blog zijn van mijzelf | Padjelantaleden nazomer 2024
Meer blogs
Verboden op te lossen – dit is de tijd om uit te rusten en niets te willen
‘Zal ik je een tip geven?’ vraagt ze aan haar maatje die de oefening doet. Maar nee, tips mogen niet. Nog niet. Dat is moeilijk, op je handen zitten en niets doen. Dat zag ik aan de deelnemers in mijn workshop vorige week vrijdag. Logisch, want leiders willen graag...
Stop Geweld! – wat je als leider kunt leren van Patañjali
Sinds lange tijd lig ik weer eens op een yoga mat. Roos begint de les met een mantra en een korte overweging die aansluit op de Yoga-Sūtra’s van Patañjali (2e eeuw voor Christus). In no-time ben ik terug in de yoga-opleiding die ik in 2014 deed. Ik was op zoek, of...
Over leiderschap en de grens tussen droom en werkelijkheid
‘Twee weken wandelen boven de poolcirkel, dat kan ik dus never nooit niet,’ dacht ik. ‘Daar heb ik te weinig kracht voor en te weinig energie.’ In 2018 liep mijn zusje de Kungsleden, een wandelpad in het noorden van Zweden. Haar foto’s en verhalen maakten een groot...
Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.
Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:
Individuele coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen - workshop van een dag met kleine groep leiders.
Teamcoaching - lastige kwesties durven delen, meer openheid en energie in je team.
En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen
Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.