Sinds lange tijd lig ik weer eens op een yoga mat. Roos begint de les met een mantra en een korte overweging die aansluit op de Yoga-Sūtra’s van Patañjali (2e eeuw voor Christus).

In no-time ben ik terug in de yoga-opleiding die ik in 2014 deed. Ik was op zoek, of beter gezegd op een queeste, naar hoe ik mijn energie terug kon krijgen na een jaar van slopende behandelingen.

Op de eerste dag leerde ik meteen mijn belangrijkste les: AHIMSA.

Ahimsa is de morele weigering om geweld te gebruiken: niet in daad, niet in woord, niet in gedachten.

Geweldloosheid dus

Ik herinner me dat ik mijn wenkbrauwen optrok: hoezo geweld? Ik gebruik geen geweld, ik heb een hekel aan vechten en conflicten!

Maar zo zat het niet.

In de maand van zelfstudie die volgde (nee, geen studieboeken lezen maar mezelf bestuderen), was ik eerst geschokt en daarna werd ik ontzettend verdrietig.

Ik gebruikte zoveel geweld!!

In gedachten gaf ik mezelf voortdurend op mijn kop om wat ik niet kon; 20 mails beantwoorden, de keuken opruimen én de was doen. Aanstellerij. Watje. Schiet gewoon even op.

Op het moment dat we in een dreigende situatie belanden, treedt de vecht-of-vlucht respons in werking: bloeddruk, adrenaline en cortisol schieten omhoog zodat kracht en energie in het lichaam gemobiliseerd worden om te vechten of te vluchten. Je kent het stresssysteem ongetwijfeld uit je eigen ervaring.

Zelfkritiek zet hetzelfde mechanisme aan. Niet even, maar de hele dag door, sluipend. Voor mij zat daar een groot energielek waar ik me totaal niet van bewust was.

Het was een hele klus; de dingen accepteren zoals ze zijn, mezelf accepteren zoals ik ben, met al mijn onvolkomenheden. Het bizarre was; mijn energie begon pas terug te komen nadat ik was gestopt met mezelf op mijn donder te geven omdat ik die energie niet had.

Ik oefende met ontvangen en met mezelf dezelfde lieve glimlach geven, als die ik had voor de baby van de buurvrouw. Alles is precies goed zoals het nu is, werd mijn mantra.

Hard oordelen over jezelf, is dat een vrouwending?

Daar durf ik geen algemene uitspraak over te doen. Feit is wel dat de vrouwelijke leiders die ik coach vaak hard zijn voor zichzelf en iets vinden van hun leiderschap (niet goed genoeg). Terwijl hun team en/of hun directeur daar op z’n minst genuanceerder over denkt.

Op 25 november was de aftrap van Orange the World Een wereldwijde campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes. Hij duurt tot 10 december.

Met alle gruwelijke gewelddadige conflicten zo dicht bij, vergeten we bijna dat geweld tegen vrouwen en meisjes een constante factor is. Als onderdeel van gewapende conflicten, maar ook op het werk en thuis. Nog altijd. Overal op de wereld.

Als je wilt, teken de medestander pledge

Als dat voor jou van toepassing is: stop vandaag in ieder geval met geweld tegen jezelf. Oordelen in je gedachten jagen je op, putten je uit en geven je een rotgevoel.

Denk lief over jezelf. Altijd.

Ahimsa

♥️♥️♥️

Beeld AW

Meer blogs

Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.

Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:


Individuele coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen - workshop van een dag met kleine groep leiders.
Teamcoaching - lastige kwesties durven delen, meer openheid en energie in je team.

En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen

Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.