Weet je dat ik haar heb zien optreden? Ik zat hoog in de engelenbak van de Royal Albert Hall in Londen. In 1959 moet dat geweest zijn…’

Mijn moeder (85) bewondert Callas nog altijd. Om haar stem en om de vrouw die ze was. Ze had geen gemakkelijk leven.

We slenteren verder langs een geweldige stoet Diva’s in de Rotterdamse Kunsthal. Met koptelefoons op, zijn we door de muziek in no-time dicht bij de godinnen in het theater, op het toneel en in de opera.

Callas dus, maar ook Sarah Bernhardt, Billy Holiday en Lady Gaga (I’m beautiful in my way, ‘cause God makes no mistakes), om er maar een paar te noemen.

Ze waren niet alleen topartiesten en kunstenaars, ze waren en zijn wegbereiders voor de strijd voor gelijke behandeling van vrouwen. Met hun sterrenstatus eisten ze ruimte op en bemoeide ze zich met hun kleding op het podium, claimden inspraak in de scènes die ze speelden en schreven vlammende liedteksten. Rolmodellen om je uit te spreken en te laten zien wie je bent.

‘En het is nog steeds niet klaar’ zegt mijn moeder.

Ze weet alles van ongelijke behandeling. Op school haalde ze fantastische cijfers, maar rechten of kunstgeschiedenis studeren, mocht ze niet.

Haar 3 broers wel.

Uiteindelijke bouwde ze, tegen de klippen op, samen met mijn vader een bloeiend bedrijf in Tupperware waar ze haar talenten in kwijt kon. Door de jaren heen motiveerde ze een paar honderd vrouwen om de stoute schoenen aan te trekken, hun huis uit te komen en eigen geld te verdienen.

Haar kleindochters hebben inmiddels wél gestudeerd; rechten, geneeskunde en ja, ook nog een propedeuse kunstgeschiedenis.

Toch zijn we er nog lang niet.

Vandaag lees ik in de krant dat in de geneeskunde eindelijk het besef doordringt dat een vrouw een vrouw is, en geen kleine man.

Ondertussen vragen 3 vrouwelijke rechters al 6 jaar aandacht voor de loonkloof met hun mannelijke collega’s. De Nederlandse staat geeft hun nul op het rekest, daarom staan ze nu voor het college voor de rechten van de mens.

Gisteren verscheen het rapport van de Verenigde Naties over 30 jaar vrouwenrechten. Hier en daar is er wat vooruitgang. Maar in de talrijke crises in de wereld, zijn het nog altijd vrouwen en meisjes die de eerste klappen opvangen. Vrouwen verliezen als eerste hun baan, vrouwen hebben gruwelijk vaak te maken met gender gerelateerd geweld en wereldwijd zijn het nog altijd vrouwen die de grootste last dragen van onbetaalde zorg.

Vrouwen die zich uitspreken voor vrede en mensenrechten, riskeren dat ze worden bedreigd en aangevallen, zowel online als offline.

Er is nog veel te doen.

Door jou, m/v/x, en door mij. Voor ons allemaal.

Ik geloof in micro-activisme: doen wat je kunt binnen je mogelijkheden en je eigen invloedsfeer. Daarom coach ik met veel liefde vrouwelijke leiders, zodat zij op hun eigen manier en op hun eigen condities hun plek in de maatschappij innemen, zich uitspreken en durven doen wat nodig is, for the good of all.

Van alle inspirerende quotes rondgestrooid tussen de diva’s in de Kunsthal, vinden mijn moeder en ik deze van Mae West de beste:

When I’m good, I’m very good
but when I’m bad, I’m better.

Die neem ik mee en geef ‘m door.
Bij deze!

Dit blog schreef ik n.a.v. internationale vrouwendag 2025

Meer blogs

Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.

Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:


1-op-1 coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – workshop van een dag met kleine groep leiders. Durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen. 'APK voor iedereen die leiding geeft en/of pioniert.'

En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen

Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.