‘Twee weken wandelen boven de poolcirkel, dat kan ik dus never nooit niet,’ dacht ik. ‘Daar heb ik te weinig kracht voor en te weinig energie.’

In 2018 liep mijn zusje de Kungsleden, een wandelpad in het noorden van Zweden. Haar foto’s en verhalen maakten een groot verlangen in mij wakker. Een oer gevoel: dáár wil ik zijn, dát is mijn natuur. Ik droomde over het noorden van het noorden, landschap van de ziel.

Maar ja. Het leek iets onmogelijks

De periode van ziekte en uitputtende behandelingen lag toen alweer jaaaren achter me. Het ging goed met me, maar de kracht en de energie van voor die tijd, kwamen maar moeizaam terug. Mijn batterij bleef een beetje krakkemikkig.

En daarbij; man had totaal geen trek in twee weken wandelen, leven op het rantsoen in je rugzak en slapen op een matje in de bijna-buitenlucht.

Ik telde mijn zegeningen en dat zijn er veel. De belangrijkste: ik leef. Niet zeuren dus.

De droom bleef 

Tot een vriendin (met veel wandelervaring) me vroeg: ‘Zullen we samen gaan?’ Ze had zin in een women only avontuur. Ik dacht: ‘Brrrrrrr’ en ik zei: ‘Ja!’

Dus vertrek ik over een week naar Lapland. Elf dagen wandelen boven de poolcirkel, in het land van de Samí: de Padjelantaleden. Mijn rugzak vol met eten en verder ons superlichtgewicht base camp.

Ik kijk enorm uit naar de ruimte en de stilte. Het hele gebied is één grote white spot, dus het nieuws, de sociale media en mijn liefste mensen, zullen het even zonder mij moeten doen.

En ik zonder hen.

Gek genoeg vind ik het óók spannend

Het verlangen was zó groot. En nu is het ineens zover! Maar wat als…nah, ja, je kunt vast zelf wel bedenken wat ik me in mijn hoofd haal. Dat ik het tóch niet blijk te kunnen en mijn benen na 4 dagen veranderen in pap, dat ik te weinig eten bij me heb, onderweg flauwval van de honger en opgehaald moet worden door een helikopter, dat het twee weken gieter-regent, we niets van dat hele geweldige landschap zien en we verkleumd tot op het bot rondsoppen op de fjäll…

If your dreams don’t scare you, they’re not big enough

…postte Sifan Hassan op haar Insta op de dag voor haar Olympische marathon. Een quote van de grote Muhammad Ali. Maar hij geldt net zo goed voor gewone stervelingen als jij en ik. We gaan namelijk de grens over van droom naar werkelijkheid. En dat is eng.

Dromen vertellen je wat mogelijk is

Dromen zijn sneak previews uit je onbewuste zelf, uitnodigingen om te groeien. Het zijn vaak verlangens die je zelf niet voor mogelijk houdt omdat ze niet passen bij het beeld dat je van jezelf hebt. Ik zou graag willen wandelen boven de poolcirkel, maar ik heb de kracht niet, want ik was ziek. Ik zou wel nee willen zeggen, maar ik ben iemand die altijd voor iedereen klaar staat. Ik wil mijn team leiden op mijn eigen manier, maar ben ik wel een echte leider?

Die grens over, da’s vaak wel een dingetje. Laten gaan hoe je jezelf ziet om te worden wie je kunt zijn – dat gaat nou eenmaal niet van de ene dag op de andere.

Dromen hebben tijd nodig om uit te komen

En jij? Waar droom jij van? Laat het me weten, dat vind ik heel leuk! Je krijgt sowieso antwoord.

Mijn zus maakte de foto bij dit blog, in 2018 op de Kungsleden

Meer blogs

Je las een blog van mij, Alice Wiegers. Leuk als je reageert of mijn blog deelt.

Wil jij je leiderschap ontwikkelen? Dit kan ik doen voor jou:


Individuele coaching – leiderschap op jouw manier: helderheid, rust en impact.
Bronnen voor leiderschap – durven doen wat nodig is met moed en vertrouwen - workshop van een dag met kleine groep leiders.
Teamcoaching - lastige kwesties durven delen, meer openheid en energie in je team.

En verder:
Wie is Alice?
Wat klanten zeggen

Inspiratie over leiderschap in je inbox? Inzichten en ervaringen van leiders die ik tegenkom, reflectievragen, boekentips enz.